Basualdo maakt het onzichtbare zichtbaar. Het lijkt alsof er
zo meteen iets zal gebeuren, maar dat komt niet. De klank blijft uit. Basualdo
plaatst ons in de wachtzaal. De machteloosheid van de kreet neemt toe. We
voelen ons gefrustreerd. Zo is de papieren schreeuw nog sterker dan de echte.
Als ik de lepel afklop tegen het binnenste van de kookpot,
vraag ik me af hoe dit geluid eruit zou kunnen zien. Dat routineuze getik moet
toch een papieren vorm kunnen krijgen! En wat met het wilde razen van de metro,
terwijl je erin zit? Hoe teken je dat?
Ik ging naar het SMAK. Daar hing de metrorit in de zaal waar
de Dode Zee non-stop lijnen genereert, naast een zwartgekleurd linnen doek,
dat uitgerekt van zoveel grafiet zijn slappe buik laat hangen.
De metrorit is geen product van luisteren, maar van voelen.
Een ‘dessin automatique’. Je voelt hem trillen. Ga ernaar kijken en rijd door
Brussel, Parijs of Madrid. Het zijn twee haltes, geloof ik.
Drawing, The Bottom Line, een expo over tekenkunstin het SMAK, 10.10.2015...31.01.2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten