Metroritje van papier

In Venetië zag ik deze zomer ‘de schreeuw’. Niet die van Munch, maar van Eduardo Basualdo.  Basualdo’s schreeuw is materieel, 4 metalen staven met verfrommelde tekeningen erop geplakt. Op die tekeningen loopt de lijn van de metalen staaf door in grafiet, maar door het verfrommelen is die lijn helemaal vervormd en op sommige plaatsen onderbroken. Het is helemaal niet vreemd dat het hier over een schreeuw gaat. Ik kijk naar de bladen en stel me een voorovergebogen vrouw voor, een geschrokken jongetje en een kwade vader, een ontslagen werknemer en zijn ontgoochelde baas. Allemaal schreeuwen ze. Het duurt niet lang, zegt  de verticale opstelling van de tekeningen. Hoogstens een paar seconden.

Basualdo maakt het onzichtbare zichtbaar. Het lijkt alsof er zo meteen iets zal gebeuren, maar dat komt niet. De klank blijft uit. Basualdo plaatst ons in de wachtzaal. De machteloosheid van de kreet neemt toe. We voelen ons gefrustreerd. Zo is de papieren schreeuw nog sterker dan de echte.

Als ik de lepel afklop tegen het binnenste van de kookpot, vraag ik me af hoe dit geluid eruit zou kunnen zien. Dat routineuze getik moet toch een papieren vorm kunnen krijgen! En wat met het wilde razen van de metro, terwijl je erin zit? Hoe teken je dat?

Ik ging naar het SMAK. Daar hing de metrorit in de zaal waar de Dode Zee non-stop lijnen genereert, naast een zwartgekleurd linnen doek, dat uitgerekt van zoveel grafiet zijn slappe buik laat hangen.

De metrorit is geen product van luisteren, maar van voelen. Een ‘dessin automatique’. Je voelt hem trillen. Ga ernaar kijken en rijd door Brussel, Parijs of Madrid. Het zijn twee haltes, geloof ik.

Drawing, The Bottom Line, een expo over tekenkunstin het SMAK, 10.10.2015...31.01.2016