De Biënnale van Venetië in een paar gedachten. Het spel, de sleutel en de robot.

Het spel, de sleutel en de robot.

Mijn persoonlijke nummer 1 van deze biënnale is ‘Games whose rules I ignore’ van de Fransman Boris Achour. Je ziet een vitrinekast met allerlei absurde objecten die gezelschapsspellen moeten voorstellen, alleen kent niemand de regels. Achter de vitrinekast is een video te zien waarin twee vrouwen één van die spellen uitproberen. Ze zeggen niets, weten niet of ze het bij het juiste eind hebben, maar doen toch voort. Uiteindelijk lijken ze hun draai te vinden. Eenvoudig, maar gelaagd werk, dat je op veel manieren kan interpreteren. Het kan een politieke, sociale of existentiële betekenis krijgen. Echt iets voor fans van de twijfel en de volharding. Te zien in het Arsenale. In deze video zie je hoe de kunstenaar zelf een uitgevonden spel test:

http://www.bing.com/videos/search?q=Boris+Achour&FORM=HDRSC3#view=detail&mid=880E873EEFF3B56D9D22880E873EEFF3B56D9D22

In het Belgisch paviljoen trek een robotachtige installatie de aandacht. ‘Negative Space, a scenario generator for clandestine building in Africa’ van James Beckett. De installatie werkt volgens het principe van die nieuwe drankautomaten die met een lift je blikje cola uit het rek nemen en het vervolgens zonder deuk naar beneden laten glijden. Alleen zijn het hier geen blikjes maar huizen, die volledig geprogrammeerd worden neergepoot, tot er een stad ontstaat. Past goed in het overkoepelende thema over het kolonialisme. Al past deze zin niet in het plaatje, we hebben onze driekleur goed verdedigd in Venetië. Alleszins beter dan de Hollanders.

Japan is een twijfelgeval. Indrukwekkende installatie in hun paviljoen, maar misschien wat teveel Japanse animatiefilm-poëzie. Duizenden sleutels hangen aan rode koorden, tot er een roze nevel van draden ontstaat. Daaronder een paar vergane vissersboten. Gaat over herinneringen doorheen de tijd. Elke sleutel is een herinnering. Tja.

 

Dan waren we meer overtuigd van Sarah Lucas’ sculpturen in verband met gender en seksualiteit. De surrealistische vrouwenbenen met sigaret op onverwachte plaatsen doen je meteen glimlachen, net als de torenhoge erectie van haar gele kunststof mannen. In het Engelse paviljoen van Giardini.

 

Als je voeten het beginnen te begeven en je last krijgt van de hittegolf, ga dan naar het Franse Paviljoen. Je kan er heerlijk relaxen in de arena van mousse. Het lijkt op het eerste zicht beton. Laat je vervolgens hypnotiseren door de traag wandelende dennen  van Céleste Boursier Mougenot. Heerlijk!