Werelden van elders
Voor gedurfde Chinese
kunst moet je niet in het Chinees paviljoen zijn, maar in het Arsenale. Kunstenaar
en pedagoog Qui Zhijie creëerde een
poëtische taxonomie van de sociale rollen in China met zijn installatie ‘The
Jing Ling Chronicle Theatre Project’. Je komt er terecht in een schilderij uit
de Late Ming Dynastie, ‘Lantaarn Festival in Shanguyan’. De glazen wilde ganzen
aan het plafond vertellen je onmiddellijk dat je in China zit. Verschillende objecten
vertegenwoordigen personen en hun sociale relaties, volgens de cataloog van de
Biënnale. Let op de ademende rugzak. Toch opmerkelijk: in deze traditionele Chinese
wereld zijn de personen zelf verdwenen. Het is een verlaten plek uit een droom.
Een paar houten bollen draait doelloos rondjes op een tafeltje, wat een
onrustig geluid geeft. Qui Zhijie ontwierp eerder al een ‘suicidologie’ van de
brug over de Nanjing rivier. Dat socialistisch monument is nu ironisch genoeg dé
pleisterplek voor zelfmoordenaars.
In de vorige blogpost hadden we het al over Arsène Zhilayev
en zijn cosmonautenutopie. In hetzelfde museum ‘Casa dei Tre Oci’ op Giudecca, krijgt de
wereld van Marc Dion twee verdiepingen. Dion wordt er laborant van de ‘Wunderkammer’,
rariteitskabinetten van voor de Verlichting. Tekeningen van zeedieren met een
menselijke grimas, vissen op sterk water, verwarde notities in glazen kasten sieren het museum. In
die laboratoria der wonderen, zoals de Italianen dat zo mooi uitdrukken,
trachtte de achttiende-eeuwer zijn begrip van de wereld uit te drukken. Een van
hen was de Engelse diplomaat Sir William Hamilton, die onderzoek deed in de
baai van Napels. Jammer genoeg verloor hij veel objecten door een schipbreuk.
Dion vervult Hamiltons droom door die, zogezegd uit de zee opgeviste, objecten te
exposeren. Hij exploreert de grens tussen fictie en realiteit, die eigen is aan
deze wunderkammer. Vervolgens past
Dion de achttiende-eeuwse methodes om data te verzamelen toe op onze tijd. Zo
maakte hij in gips afdrukken van hedendaagse instrumenten: een oplader van de
Iphone, een plastic lepeltje, een batterij,… Leuk werk. Het stelt de ijver van
de mens om zijn wereld te begrijpen en te verbeteren in een aandoenlijk
daglicht.
Van de utopie naar de dystopie, met alweer een Chinese
artieste. Gefascineerd door de hypersnelle ontwikkeling van haar streek in
Zuid-China, onderzocht Cao Fei de
invloed van de sociale transities op de fantasieën en emoties van de mensen,
vooral jongeren. Dat resulteerde in een aantal filmpjes. ‘Whose utopia’ (2006)
over arbeiders in een lampenfabriek, ‘RMB City’ (2007-2012) met Cao Fei’s
Second Life-avatar China Tracy in de hoofdrol en ‘Haze and Fog’ (2013), waarin het menselijk gedrag degenereert onder invloed van de extreme
luchtvervuiling. In Venetië stelt ze ‘La Town’(2014) tentoon, een film gemaakt
met aandoenlijke klei-figuurtjes, genre Wallace and Gromit, ware het niet dat
deze figuurtjes zich overgeven aan seks en drugs in een post-apocalyptische
omgeving. Soms proberen ze nieuwe gemeenschappen te vormen, al lukt dat niet
altijd. Cao Fei’s werk verwijst naar nieuwe ideeën over sociale organisatie,
die kunnen ontstaan wanneer een natie in een langdurige staat van revolutie
verkeert. Te zien in het Arsenale.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten